Zajęcia logopedyczne

Logopedia – nauka kształtowania prawidłowej mowy, usuwaniu wad wymowy oraz nauczaniu mowy w przypadku jej braku lub utraty. Zasadniczym zadaniem zajęć logopedycznych jest wytworzenie motywacji i gotowości do mówienia bądź pozawerbalnego komunikowania się poprzez aranżowanie sytuacji stymulujących i aktywizujących dziecko. Programy terapii logopedycznej uwzględniają także rozwijanie i doskonalenie wszystkich zaburzonych funkcji, a w szczególności tych, które z mową mają bezpośredni lub pośredni związek, czyli postrzeganie, pamięć, uwaga, koordynacja ruchowa i wzrokowo-ruchowa.

Metody stosowane w naszej placówce w ramach terapii logopedycznej:

  • metody stymulacyjne oparte na zabawie,
  • metody oparte o kontakt z ciałem,
  • ćwiczenia kształtujące słuch fonematyczny oraz prawidłową analizę i syntezę słuchową i wzrokową,
  • alternatywne i wspomagające metody komunikacji tzw. AAC min., PCS, MAKATON,
  • ćwiczenia usprawniające funkcje aparatu oddechowego i artykulacyjnego,
  • metody oparte na łączeniu wzorców ruchowych z pojawieniem się dźwięków mowy,
  • ustno-twarzową terapię regulacyjną Castillo Moralesa oraz wszelkiego rodzaju masaże logopedyczne,
  • profilaktyczne ćwiczenia i zabawy logopedyczne zapobiegające wadom wymowy,
  • metoda czytania globalnego i sylabami wg J. Cieszyńskiej oraz inne.

Komunikacja alternatywna i wspomagająca (AAC)

To grupa metod, które umożliwiają osobom niemówiącym lub mówiącym w ograniczonym stopniu porozumiewać się 
z otoczeniem. Metody te zastępują, bądź wzmacniają i uzupełniają mowę poprzez przekazywanie informacji w sposób: a) naturalny (bez użycia pomocy komunikacyjnych) jedynie przy użyciu własnego ciała, b) specjalistyczny (wymaga wykorzystania pomocy komunikacyjnych). Podstawowe jednostki systemów komunikacyjnych to: znaki manualne (gesty), znaki graficzne (w postaci obrazków, fotografii, rysunków linowych lub liter) oraz znaki przestrzenno – dotykowe (naturalne przedmioty, atrapy, miniatury przedmiotów lub ich fragmenty np. łańcuch – jako symbol karuzeli). Pracując z dziećmi niemówiącymi korzystamy z wielu metod i technik, w zależności od preferencji i możliwości rozwojowych dziecka. Jednak wiodące metody komunikacji alternatywnej w naszej placówce to: system gestów MAKATON oraz symbole PCS (ang. Picture Exchange Communication System).

Terapia psychologiczna

Psycholog szkolny prowadzi działania diagnostyczne, w celu określenia  mocnych stron uczniów oraz przyczyn niepowodzeń edukacyjnych lub trudności w ich funkcjonowaniu, w tym barier i ograniczeń utrudniających ich uczestnictwo w życiu szkoły i w budowaniu relacji społecznych. Diagnozuje sytuacje wychowawcze w celu rozwiązywania problemów wychowawczych, podejmuje działania z zakresu profilaktyki zdrowotnej i uzależnień oraz pomaga rodzicom i nauczycielom  w rozpoznawaniu indywidualnych potrzeb rozwojowych uczniów.

     Do zadań psychologa szkolnego należy również udzielanie pomocy psychologiczno-pedagogicznej w formach odpowiednich do rozpoznanych potrzeb. Zajęcia terapeutyczne mają formę konsultacji psychologicznych dla uczniów, rodziców i nauczycieli, których celem jest wsparcie emocjonalne i informacyjne oraz psychoedukacja. Psycholog prowadzi także z uczniami zajęcia rozwijające kompetencje emocjonalno-społeczne. W trakcie spotkań indywidualnych lub w małej grupie poprzez rozmowę wspierającą, techniki arteterapeutyczne, gry, zabawy oraz dialog, wprowadza się dzieci w proces terapeutyczny, służący budowaniu ich samoświadomości i nabywaniu umiejętności lepszego radzenia sobie w sytuacjach społecznych.

Biofeedback

Biologiczne sprzężenie zwrotne to nowoczesna metoda treningowa wykorzystująca specjalistyczny sprzęt wraz z oprogramowaniem do obserwacji aktywności 
i pracy mózgu podczas treningu. Osoba trenująca poprzez aktywny udział w treningu, uczy się modyfikować wzorzec fal mózgowych, aby mózg pracował wydajniej i szybciej. Trening odbywa się poprzez interaktywną współpracę z komputerem. Na głowie osoby poddanej treningowi przymocowywuje się 2 elektrody, które rejestrują fale mózgowe. Fale są wzmacniane i przetwarzane, a ich elektroniczna reprezentacja jest obrazowana na ekranie komputera w postaci tzw. gry. Osoba poddana treningowi prowadzi grę wyłącznie przy pomocy własnego mózgu bez pomocy klawiatury czy myszki. Kiedy wzrasta aktywność mózgu, w pożądanym paśmie częstotliwości fal mózgowych, otrzymujemy nagrodę w postaci punktów, a gra przebiega prawidłowo, natomiast przy wzroście niepożądanych pasm, nie odnosimy sukcesu w grze. Mózg stopniowo reaguje na motywacyjne stymulacje proponowane przez komputer w postaci nagrody za dobre wyniki gry. W ten sam sposób rozwija się proces uczenia się, a co za tym idzie generuje najkorzystniejsze częstotliwości fal mózgowych. Dzieci mogą wybierać formę prezentacji sygnału: może to być gra, animacja lub ulubiona bajka DVD. Taka atrakcyjna forma pracy sprawia, że nabywanie kolejnych umiejętności staje się dla dziecka ekscytującą zabawą i prawdziwą przyjemnością. Podczas treningu dziecko aktywizuje pracę mózgu i ćwiczy umiejętność skupiania uwagi na określonym zadaniu.

Rewalidacja indywidualna

Rewalidacja indywidualna
To ogół działań, które podejmuje się, aby pomóc dziecku z niepełnosprawnością osiągnąć najwyższy z możliwych dla niego poziom funkcjonowania psychicznego i fizycznego. W czasie pracy z dzieckiem z niepełnosprawnością wszystkie działania mają na celu doskonalenie funkcji niezaburzonych oraz optymalne usprawnianie tych, w których wystąpiły dysfunkcje. Główne kierunki oddziaływań rewalidacyjnych to: optymalne usprawnianie, rozwijanie tych wszystkich
funkcji psychicznych i fizycznych, które są najsilniejsze i najmniej uszkodzone, optymalne korygowanie funkcji zaburzonych, defektów i zniekształceń, kompensowanie, czyli wyrównywanie przez zastępowanie oraz dynamizowanie rozwoju (stymulowanie).
Rewalidacja Indywidualna opiera się na:
    – poznaniu każdego dziecka / ucznia, warunków jego rozwoju,
    – zorientowaniu się w potrzebach danego dziecka / ucznia i w charakterze oddziaływania środowiska na daną jednostkę,
    – zastosowaniu warunków kształtujących nowe motywacje dziecka / ucznia, dostosowaniu pracy do sił i możliwości dziecka / ucznia,
    – stosowaniu w całej pełni metod kompensacyjnych, korygujących, usprawniających i dynamizujących.

Terapia integracji sensorycznej (SI)

Termin integracja sensoryczna określa prawidłową organizację wrażeń sensorycznych (bodźców) napływających przez receptory. Terapia integracji sensorycznej określana jest mianem „naukowej zabawy”. Podczas sesji dziecko huśta się w hamaku, toczy w beczce, jeździ na deskorolce czy balansuje na kołysce. Przez zabawę przyjemną i interesującą dla dziecka dokonuje się integracja bodźców zmysłowych oraz doświadczeń płynących do ośrodkowego układu nerwowego, co pozwala na lepszą organizację działań. Terapia SI nie jest uczeniem konkretnych umiejętności (np. jazda na rowerze, pisanie, czytanie), ale usprawnianiem pracy systemów sensorycznych i procesów układu nerwowego, które są bazą do rozwoju tych umiejętności. W toku pracy tą metodą terapeuta stymuluje zmysły dziecka oraz usprawnia takie zakresy, jak np.: motoryka mała, motoryka duża, koordynacja wzrokowo-ruchowa. Zadaniem terapeuty jest, przy zastosowaniu odpowiednich technik, eliminowanie, wyhamowywanie lub ograniczenie niepożądanych bodźców obecnych przy nadwrażliwościach sensorycznych lub dostarczanie silnych bodźców, co jest konieczne przy podwrażliwościach systemów sensorycznych.

Arteterapia

Leczenie przez sztukę. Termin „arteterapia” składa się z dwóch części (bardziej widoczne jest to w języku angielskim: „art therapy”), co sugeruje, że jest to działanie bazujące na dwóch równoważnych elementach: sztuce (twórczości) i terapii. To rodzaj psychoterapii, która wykorzystuje twórczość w zajęciach terapeutycznych. Mówiąc prościej, jest to leczenie sztuką. Metody i techniki szeroko rozumianej arteterapii: rysunek, malarstwo, grafika, rzeźba, sztuki użytkowe, zdobnictwo i dekoratorstwo, muzykoterapia, biblioterapia, filmoterapia, teatroterapia i choreoterapia. W naszej placówce w procesie arteterapii najczęściej wykorzystywana jest plastyka i muzyka. Plastykoterapia korzysta
z najróżniejszych niekonwencjonalnych technik plastycznych. Pełni wiele funkcji, z których najważniejszą jest możliwość formułowania swojej wypowiedzi w sposób niewerbalny, a tym samym bezpieczny dla dziecka. Często jednak dzieło artystyczne staje się pretekstem do rozmów wokół tematu, który dana praca wyłania. Z kolei podstawowym środkiem oddziaływania w muzykoterapii jest dźwięk, muzyka, która często jest wyzwalaczem 
i katalizatorem przeżyć i emocji. Wyróżnia się muzykoterapię aktywną, do której zalicza się oddziaływania angażujące „fizycznie” (jak śpiew, gra na instrumentach, ruch przy muzyce, improwizacja) oraz muzykoterapię receptywną, której podstawą jest słuchanie muzyki, relaksacja i wizualizacja.

Pedagogika Marii Montessori

Metoda Montessori pomaga dziecku poznać zarówno siebie jak i swoje środowisko zewnętrzne. Według twórczyni Metody – lekarza i pedagoga – Marii Montessori, dziecko samo buduje siebie i swoje człowieczeństwo. Bodźce płynące ze środowiska umożliwiają jego rozwój, a wychowanie to pomoc w osiąganiu przez dziecko niezależności, co przyczynia się do odczuwania przez nie radości ze swojego działania. W metodzie Montessori istotne jest otoczenie, w którym przebywa dziecko i oryginalny zestaw pomocy dydaktycznych zwany Materiałem Montessori. Regały i półki w sali są ustawione w taki sposób, aby dzieci mogły swobodnie do nich sięgnąć. Wszystkie materiały są uporządkowane tematycznie. Dziecko samo wybiera z czym chce w danej chwili pracować i ile czasu temu poświęci. Nauczyciel nie ingeruje w jego pracę, nie poucza go i nie przeszkadza. Nauczyciel jest pośrednikiem pomiędzy otoczeniem i dzieckiem, pomaga dziecku samodzielnie odkrywać rzeczywistość. Obserwuje dziecko i stara się podążać za nim, podsuwając mu kolejne pomysły do działania. Samodzielna praca dziecka wspierana jest przez nauczyciela, kiedy to rzeczywiście konieczne i zgodnie z dewizą „pomóż mi to zrobić samemu”. W ten sposób dziecko rozwija swoją wyobraźnię, wzmacnia poczucie własnej wartości, rozwija samodzielność, doskonali koordynację ruchów, zbiera potrzebne doświadczenia.

Metoda Ruchu Rozwijającego Weroniki Sherborne (MRR)

MRR opiera się na ćwiczeniach – zabawie – relacjach z drugą osobą. Ideą tej metody jest posługiwanie się ruchem jako narzędziem wspomagania rozwoju psychoruchowego dziecka. Podstawowym założeniem metody jest rozwijanie przez ruch: świadomości własnego ciała, świadomości przestrzeni 
i działania w niej oraz dzielenia przestrzeni z innymi ludźmi i nawiązywania z nimi bliskiego kontaktu. Udział w zajęciach wpływa korzystnie na rozwój emocjonalny, społeczny, poznawczy, ruchowy dziecka. Ma na celu stworzyć dziecku okazje do poznania własnego ciała, usprawnienia motoryki, poczucia swojej siły. Ponieważ dzięki temu zaczyna ono mieć zaufanie do siebie, zyskuje też poczucie bezpieczeństwa. Podczas ćwiczeń ruchowych dziecko może poznać przestrzeń, w której się znajduje. Dlatego dziecko czuje się bezpieczne, staje się bardziej aktywne, może być twórcze. Atrakcyjność tej metody polega przede wszystkim na jej prostocie i naturalności, gdyż opracowany przez Sherborne system ćwiczeń wywodzi się
z naturalnych potrzeb dziecka, zaspakajanych w kontakcie z dorosłymi. Dlatego też każde dziecko powinno mieć dorosłego partnera, najlepiej rodzica. Zajęcia metodą W. Sherborne są prowadzone jako zajęcia grupowe.

Zajęcia ruchowe z elementami gimnastyki korekcyjnej

Gimnastyka korekcyjna to specyficzna forma ćwiczeń, w których ruch został w pewnej mierze podporządkowany celom terapeutycznym. Stosowane tu zestawy ćwiczeń mają doprowadzić do korekcji postawy ciała. Do głównych zadań gimnastyki korekcyjnej zalicza się: uświadomienie dziecku jego deficytu i konsekwencji wynikających z wystąpienia wady postawy; wyeliminowanie kompleksów psychicznych i fizycznych spowodowanych uczestnictwem w zajęciach korekcyjnych; uświadomienie rodzicom przyczyn i skutków wystąpienia wad postawy; opanowanie umiejętności skorygowania wady przez przyswojenie korekcji lokalnych 
i globalnych oraz rozciągnięcie grup mięśni przykurczonych i wzmocnienie osłabionych; kształtowanie nawyku prawidłowej postawy; wyrabianie wytrwałości posturalnej oraz utrwalenie nawyku prawidłowej postawy w różnych warunkach jego życia codziennego, bez udziału świadomości.

Terapia ręki

Terapia ręki opiera się w głównej mierze na usprawnianiu małej motoryki, czyli precyzyjnych ruchów rąk, dłoni i palców. Ćwiczenia dobierane są przez terapeutę indywidualnie do potrzeb dziecka. Terapię zawsze poprzedza diagnoza, skoncentrowana na rozpoznaniu stopnia trudności u dziecka.
Postępowanie terapeutycznie na początku skoncentrowane jest na obręczy barkowej i kończynach górnych. Celem późniejszej terapii jest rozwijanie motoryki małej, czyli zdolności manualnych dziecka, oraz poprawa ruchów precyzyjnych.
Terapia w podejściu całościowym obejmuje ruchomość łopatek i stawów kończyn górnych oraz normalizację napięcia mięśniowego. W zależności od występujących zaburzeń praca opiera się na wzmacnianiu siły mięśniowej kończyn górnych, stymulacji czucia powierzchniowego lub głębokiego, doskonaleniu zdolności chwytu, doskonaleniu kontroli wzrokowo-ruchowej oraz skoordynowaniu pracy oburącz. Najwyższym stopniem umiejętności motorycznych jakie ręka osiąga jest grafomotoryka – sprawność manualna ręki podczas czynności związanych z pisaniem, rysowaniem.
Terapia ręki to nie tylko ćwiczenia dłoni i palców, ale przede wszystkim ćwiczenia całego ciała. Ponieważ ręka spełnia swoje funkcje, gdy wszystkie jej elementy składowe, czyli kości, stawy i mięśnie działają prawidłowo i zachowana jest ich wielostronna współpraca, ważne jest, żeby podczas terapii nie usprawniać poszczególnych części składowych ręki, ale postrzegać ją całościowo i rozwijać świadomość ciała.
Terapia ręki dziecka musi być przemyślana i kompleksowa. Nie może polegać tylko na zabawie masami plastycznymi, czy uzupełnianiu szlaczków w liniaturze zeszytu.
To proces terapeutyczny, którego dopiero jednym z ostatnich elementów będzie praca przy stoliku z narzędziem piszącym w ręku.
Dla kogo jest przeznaczona?
Przeznaczona jest w głównej mierze dla dzieci, u których stwierdza się:
trudności manualne (wiązanie sznurowadeł, zapinanie guzików, nawlekanie koralików, układanie drobnych przedmiotów),
osłabione mechanizmy równoważne (trudności z jazdą na rowerze, hulajnodze, staniem na jednej nodze), niezgrabność ruchową, brak koordynacji ruchowej, zachowanie nieprawidłowej postawy podczas pracy przy stoliku, wyraźne obniżenie lub podwyższenie napięcia mięśniowego w obrębie kończyny górnej i obręczy barkowej (nieprawidłowe trzymanie narzędzia piszącego- ściskanie za mocno, albo trzymanie za lekko), trudności grafomotoryczne (kreślą niedokładne szlaczki, nie lubią wycinać, rysować, lepić, rysunki często sprawiają wrażenie niestarannych),
obniżony poziom graficzny pisma – litery niekształtne, kanciaste, nieprecyzyjne, różnej wielkości, wychodzące poza linie, połączenia pomiędzy literami różnej długości, o różnym nachyleniu liter, w dowolnym miejscu litery, odstępy między literami za duże lub za małe, pismo mało czytelne, tempo pisania wolne – trudności z nadążaniem za tempem innych dzieci, szybkość ruchów nie jest dostosowana do zadania, które należy wykonać ( są zbyt wolne, albo za szybkie).
Dostrzeżenie w miarę szybko pewnych symptomów i problemów u dziecka i dobranie właściwych metod terapeutycznych, to skuteczna droga do sukcesu.
Wszystkie działania proponowane w trakcie terapii muszą być odpowiednio dobrane zarówno do poziomu manualnego dziecka, jak i do poziomu jego funkcjonowania poznawczego. Zajęcia są o tyle ciekawe i skuteczne, że w głównej mierze prowadzi się je w formie zabawowej.

Zajęcia rewalidacyjne dla uczniów słabowidzących

Zajęcia mają na celu usprawnianie zachowanych funkcji organizmu, systematyczną korektę wad i funkcji organizmu oraz maksymalną aktywność i usamodzielnienie wychowanków. W ramach rewalidacji zakres ćwiczeń obejmuje: rehabilitację wzroku, ćwiczenia koordynacji wzrokowo-ruchowej, ćwiczenia słuchowe, ćwiczenia w pisaniu, czytaniu i mówieniu oraz ćwiczenia manualne 
i grafomotoryczne. Na zajęciach rewalidacyjnych wykorzystywane są metody kompensacyjne, pomoce ułatwiające widzenie oraz pomoce rehabilitacyjne dostosowane do potrzeb i możliwości uczniów.

Zajęcia usprawniające słuch

To treningi słuchowe potrzebne dzieciom z wadą słuchu oraz dzieciom z centralnym zaburzeniem przetwarzania słuchowego. Centralne zaburzenia przetwarzania słuchowego to problemy ze słyszeniem części dźwięków mimo poprawnego słuchu. Centralne Zaburzenia Przetwarzania Słuchowego, inaczej zwane niedosłuchem centralnym, to zaburzenia pracy zmysłu słuchu wynikające z nieprawidłowości na poziomie Centralnego Układu Nerwowego (przy prawidłowej budowie i pracy części obwodowej, czyli uszu). Powoduje ono problemy ze słyszeniem części dźwięków mimo poprawnego słuchu. Dzieci, u których obserwujemy zaburzenia przetwarzania słuchowego, często mają trudności ze rozumieniem złożonych poleceń, zwłaszcza, kiedy zawierają one nowe słowa lub mają złożoną strukturę gramatyczną. Mogą one mieć kłopoty z koncentracją uwagi (nadruchliwość, wyłączanie się lub naprzemiennie oba te problemy, prowadzące do agresji lub nadmiernej płaczliwości) i zapamiętywaniem nowych informacji.Treningi słuchowe wpływają na kształtowanie słuchu fonemowego, fonetycznego, a także na umiejętności analizy i syntezy sylabowej i głoskowej, poprawiają rozumienie mowy (również zniekształconej oraz w hałasie). Treningi rozwijają również pamięć słuchową, dzięki czemu wpływają na poszerzenie zasobu słownika i poprawę jakości komunikacji. Zintegrowane ćwiczenia angażują wszystkie zmysły jednocześnie.

Sala doświadczania świata

To specjalnie wyodrębnione pomieszczenie z ograniczonym dopływem światła dziennego, wyposażone w różnorodne urządzenia stymulujące rozwój zmysłów – dotyku, wzroku, słuchu, równowagi, węchu i smaku. Zgromadzone w niej urządzenia dostarczają naszym podopiecznym różnego rodzaju bodźców, których są pozbawieni w życiu codziennym lub mają problemy z ich odpowiednim wyodrębnieniem. Sala umożliwia im lepsze poznawanie i doświadczanie świata, ułatwia odbiór i interpretację bodźców pochodzących z otoczenia, a także zapewnia odprężenie, wyciszenie 
i wypoczynek. Zajęcia w sali, poprzez indywidualnie dostosowaną stymulację i aktywizację wybranego zmysłu, umożliwia znalezienie nowej drogi dotarcia do dziecka, którego zaburzenia utrudniają prawidłową komunikację i podjęcie aktywności – dzieci nadpobudliwe wyciszają się i uspokajają, natomiast dzieci bierne i zahamowane wykazują większą aktywność, zainteresowanie oraz chęć działania. Sala ta to świat przeżyć, w którym dziecko czuje się dobrze, ma swobodę i możliwość wyboru bodźców oraz czas koncentrowania się na nich. Bodźce pozwalają na odpoczynek połączony z biernym ich odbiorem.

Metoda werbo – tonalna

Czyli integracja pomiędzy mową a ruchem. Celem metody werbo – tonalnej jest przełożenie makroruchów całego ciała, na mikroruchy związane z ruchami narządów mowy i wykorzystanie związku jaki pomiędzy nimi zaistnieje. Osiąga się to przez stosowanie rytmu ciała, rytmu muzycznego oraz zabaw fonacyjnych. Rytm ciała jest wykorzystywany do wywołania głosu jak i korygowania nieprawidłowej artykulacji, natomiast ruch ciała służy nie tylko do tworzenia sylab, ale też do układania zdań bez pomocy odczytywania mowy z ust. W rytmie muzycznym w trakcie terapii wykorzystywane są łatwe wyliczanki – rymowanki, które podkreślają elementy mowy tj., akcent, melodia, tempo. Terapeuta poprzez specjalnie dobrane ćwiczenia stymuluje rozwój motoryki oraz zmysł równowagi dziecka, dzięki czemu udaje się uwrażliwić słuch i usprawnić komunikację językową dziecka. Narząd równowagi wspomaga funkcje słyszenia, odbiera rytm i intonację mowy czyli te same co ucho. Nie można przypadkowo łączyć przedmiotów, używając ich raz do jednej raz do drugiej głoski. Każda samogłoska ma przyporządkowany inny przedmiot. Wykorzystując elementy metody werbo – tonalnej w terapii dzieci sprawiamy, że poprzez zabawę osiągamy oczekiwane efekty terapeutyczne.

Zajęcia rewalidacyjno-wychowawcze

Zajęcia rewalidacyjno-wychowawcze organizuje się dla dzieci i młodzieży z upośledzeniem umysłowym w stopniu głębokim, posiadających orzeczenie o potrzebie zajęć rewalidacyjno-wychowawczych wydane przez zespoły orzekające działające w publicznych poradniach psychologiczno-pedagogicznych.

Zajęcia organizuje się dla dzieci i młodzieży od początku roku szkolnego w roku kalendarzowym, w którym kończą 3 lata, do końca roku szkolnego w roku kalendarzowym, w którym kończą 25 lat. Udział w tych zajęciach jest spełnianiem obowiązku rocznego przygotowania przedszkolnego, obowiązku szkolnego i obowiązku nauki.

Zajęcia mają na celu:

  • wspomaganie rozwoju
  • rozwijanie zainteresowania otoczeniem
  • rozwijanie samodzielności w funkcjonowaniu w codziennym życiu
  • stosownie do ich możliwości psychofizycznych oraz indywidualnych potrzeb rozwojowych.

Zajęcia obejmują w szczególności:

  • naukę nawiązywania kontaktów w sposób odpowiedni do potrzeb i możliwości uczestnika zajęć;
  • kształtowanie sposobu komunikowania się z otoczeniem na poziomie odpowiadającym indywidualnym możliwościom uczestnika zajęć;
  • usprawnianie ruchowe i psychoruchowe w zakresie dużej i małej motoryki, wyrabianie orientacji
    w schemacie własnego ciała i orientacji przestrzennej;
  • wdrażanie do osiągania optymalnego poziomu samodzielności w podstawowych sferach życia;
  • rozwijanie zainteresowania otoczeniem, wielozmysłowe poznawanie otoczenia, naukę rozumienia zachodzących w nim zjawisk, kształtowanie umiejętności funkcjonowania w otoczeniu;
  • kształtowanie umiejętności współżycia w grupie;
  • naukę celowego działania dostosowanego do wieku, możliwości i zainteresowań uczestnika zajęć oraz przejawianej przez niego aktywności.

Zajęcia są prowadzone w formie zajęć indywidualnych lub zajęć zespołowych, organizowanych we współpracy z rodzicami (prawnymi opiekunami). Zajęcia zespołowe prowadzi się w zespołach liczących od 2 do 4 uczestników zajęć.

Godzina zajęć trwa 60 minut. Minimalny wymiar zajęć wynosi:

  • 20 godzin tygodniowo, nie więcej niż 6 godzin dziennie – w przypadku zajęć zespołowych;
  • 10 godzin tygodniowo, nie więcej niż 4 godziny dziennie – w przypadku zajęć indywidualnych.

Dzienny czas trwania zajęć ustala dyrektor jednostki systemu oświaty organizującej zajęcia, we współpracy z rodzicami (prawnymi opiekunami), uwzględniając indywidualne potrzeby i możliwości psychofizyczne uczestnika zajęć.

Dla każdego uczestnika zajęć opracowuje się indywidualny program zajęć, zawierający w szczególności:

  • cele realizowanych zajęć;
  • metody i formy pracy z uczestnikiem zajęć;
  • zakres współpracy z rodzicami (opiekunami prawnymi) uczestnika zajęć

Skip to content